بیا ای دوست تا باهم بسوزیم

چو شمع محفل ماتم بسوزیم

من و تو سوگوار یک عزیزیم

بیا تا هردو در یک غم بسوزیم

بیا چون شمع و چون پروانه باشیم

به گرد هم بررای هم بسوزیم

بیا با محرمان دمساز گردیم

چرا از طعن نامحرم بسوزیم

چو می خواهی در ان عالم نسوزی

همان بهتر در این عالم بسوزیم

به خورشید محبت ره توان برد

اگر یک صبح چون شبنم بسوزیم

چو می باید بسوزد سینه بگذار

بیاد عترت خاتم بسوزیم

کمال سوختن عشق علی است

مبادا در عزایش کم بسوزیم

نسوزد آفتاب حشر مارا

اگر از داغ او یکدم بسوزیم

(محمد)باز از سوز جگر گفت

بیا ای دوست تا باهم بسوزیم

دست حق حیدر کرار علی

شیر حق حجت دادار علی

مخزن و معدن اسرار علی

سید و سرور و سالار علی

جان به قربان جمالت مولا

کی رسم من به وصالت مولا

چه بگویم که جه ها کرد عدو

آتش کینه به پا کرد عدو

ای خدا شیعه دلش محزون است

از غم عشق علی مجنون است

این همان ماتم عظمی باشد

سحر آخر مولا باشد

میزبان زینب کبری باشد

او نوازش گر بابا باشد

زیر لب زمزمه دارد زینب

که دگر آخر کار است امشب

تا علی گشت برون از خانه

عالمی شد ز غمش غمخانه

شد علی شمع و همه پروانه

خیل مرغان ز پی اش مستانه

می سرودند به صد آه و نوا

مرو امشب تو مسجد مولا

مسجد کوفه پر از غوغا شد

گوئیا روز جزا بر پا شد

سند قتل علی امضاء شد

پر ز اندوه دل زهرا شد

تا که آمد ز شهادت خبرش

بست تکبیر نماز سحرش

حیدر از تیغ جفا شد بیتاب

رفت از هوش میان محراب

رنگ خورشید علی شد مهتاب

چهره اش در یم خون گشت خضاب

ضربه تیغ اگر کاری بود

ذکر مولا به لبش جاری بود

من کویرم لب من تشنه ی باران علی ست

این لب تشنه ی پر شور، غزلخوان علی ست

این که گسترده تر از وسعت آفاق شده است

به یقین سفره ی گسترده ی دامان علی ست

منّت نان و نمک نیست سر سفره ی او

پس خوشا آن که در این دنیا مهمان علی ست

آتش اشکی اگر در غزلم شعله ور است

بی گمان قطره ای از درد فراوان علی ست

لحظه ای پرتو حسنش ز تجلی دم زد

که جهان، آینه در آینه حیران علی ست

کعبه یکبار دهان را به سخن وا کرده است

تا بدانیم کلید در این خانه علی ست

از دم صبح ازل نام علی را می خواند

دل که تا شام ابد دست به دامان علی ست